Rozdział VII

Kiedy rano otworzyłam oczy, na dworze wciąż było ciemno, a w całym pokoju słyszałam rytm wybijany przez krople deszczu na parapecie. Jesień w tym roku była bardzo wilgotna i raczej nie mogłam liczyć na chociaż jeden, nie tyle co słoneczny, ale suchy dzień. Było to bardzo uciążliwe, a jakakolwiek próba wyjścia na zewnątrz bez parasola sprawiała, że wyglądałam, jakbym wskoczyła w ubraniach do jeziora.

Pomimo tego, że ze spotkania z Cedrikiem wróciłam dopiero o trzeciej nad ranem, już przed ósmą siedziałam na moim miejscu w Wielkiej Sali. Zdziwiło mnie jednak, że Ron także tam był. Najwyraźniej niczego sobie wczoraj z Harrym nie wyjaśnili.

— Ron, mógłbyś mi podać sok dyniowy? — zapytałam, żeby rozpocząć jakoś rozmowę.

— Proszę — odpowiedział, biorąc do ręki dzbanek z napojem. — Nie widziałaś może Seamusa? Albo Deana? Myślałem, że wcześniej jedzą śniadanie.

— Nie, ale Harry powinien niedługo przyjść — rzuciłam.

Powiedziałam to specjalnie, żeby zobaczyć, jaka będzie jego reakcja. Musiałam w końcu wymyślić sposób na pogodzenie ich. Popatrzył na mnie z niesmakiem i włożył widelec z kawałkiem kiełbaski do buzi. Powoli przeżuwał, a ja cierpliwie czekałam, aż wreszcie przełknie i się odezwie, ale milczał i jadł dalej.

— Masz zamiar coś powiedzieć? — zapytałam lekko zirytowana. Spojrzałam na niego, a w jego oczach zobaczyłam złość, żal i cały ocean zazdrości. — Ron, to nie on wrzucił swoje nazwisko do czary — dodałam już łagodniej.

— Pf, jasne — odpowiedział mi ze wściekłością i odwrócił się w stronę Neville'a, dając mi jasno do zrozumienia, że nie chciał ze mną dłużej rozmawiać.

Westchnęłam i dopiłam do końca swój sok dyniowy, który nagle przestał mi smakować. Postanowiłam, że wezmę śniadanie dla Harry'ego, a przy okazji porozmawiam z nim o wczorajszym dniu.

Wychodząc z Wielkiej Sali, natknęłam się na Cedrika, który zdążył się tylko krótko przywitać, bo od razu go pożegnałam, aby jak najszybciej porozmawiać z moim przyjacielem.

Miałam szczęście, bo gdy weszłam do pokoju wspólnego, Harry akurat schodził ze swojego dormitorium. Widać było, że nie był w najlepszym humorze, co nie zdziwiło mnie w najmniejszym stopniu.

— Nie zrobiłem tego, Hermiono — zaczął zmęczonym tonem, kiedy przywitałam go i podałam przyniesione kanapki.

Wierzyłam Harry'emu, ale cały czas miałam nadzieję, że jednak sam zgłosił się do turnieju. Dopiero podczas spaceru  wyperswadował mi tę myśl, uświadamiając, że ktoś zrobił to specjalnie, ktoś, kto chciał go zabić. Ta rozmowa miała mnie uspokoić, ale przez nią jeszcze bardziej się denerwowałam.

Ustaliliśmy też, że od razu napisze do Syriusza. Mógł się martwić, ale lepiej, żeby dowiedział się o tym od Harry'ego, niż aby usłyszał byle gdzie na ulicy lub przeczytał w gazecie.

Z Cedrikiem przez następny tydzień nie rozmawiałam prawie w ogóle. On zajęty był sprawami związanymi z pierwszym zadaniem, a ja nie chciałam mu się narzucać. Widywaliśmy się tylko na korytarzu, ja szłam z jednym z wciąż skłóconych chłopców, on najczęściej przeciskał się przez wianek swoich wiernych fanek, aby rzucić szybkie „cześć” lub posłać jeden ze swoich uśmiechów.

Przez kilka kolejnych dni nie robiłam nic poza siedzeniem w bibliotece z Harrym, z którym ostatnio nie było najlepiej. Często się denerwował i nie umiał na niczym skupić. Do zmartwień dotyczących Turnieju Trójmagicznego dochodziła sprawa wciąż obrażonego Rona. Wiedziałam, że bardzo to przeżywał, ale kiedy zaczynałam temat, on od razu zmieniał na inny i za każdym razem wyglądało to dokładnie tak samo.

Kolejnym problemem był Malfoy, który nie powstrzymywał się od głośnego komentowania i obrażania Harry'ego. Potter odpowiadał mu tylko wtedy, gdy naprawdę się denerwował. Tym razem też tak było.

Byliśmy już w lochach Snape'a, kiedy zobaczyliśmy wielkie odznaki na szatach wszystkich Ślizgonów z czerwonym napisem „Kibicuj CEDRIKOWI DIGGORY'EMU, PRAWDZIWEMU reprezentantowi Hogwartu!”, którzy na nasz widok nacisnęli swoje plakietki, a nam ukazał się kolejny, tym razem zielony napis „POTTER CUCHNIE”.

Odruchowo spojrzałam na Harry'ego, żeby zobaczyć, jak na to zareagował. Cała złość, która zbierała się w nim od Nocy Duchów, znalazła ujście. Widać było, że nie zastanawiał się długo i od razu wyciągnął różdżkę.  Malfoy zrobił to samo i jednocześnie ryknęli swoje zaklęcia, które zderzyły się i poleciały pod zupełnie innym kątem, w skutek czego klątwa Pottera poleciała w stronę Goyle'a, a urok Malfoya w moją. Kiedy uświadomiłam sobie, że zaklęcie uderzy właśnie mnie, było już za późno. Czując, że moje przednie zęby zaczęły rosnąć, chwyciłam za nie, żeby jak najbardziej je zasłonić. Byłam przerażona, nie chciałam, aby ktoś zobaczył mnie w takim stanie. Właśnie wtedy podbiegł do mnie Ron.

— Hermiono! — krzyknął i zabrał moje ręce z sięgających już do podbródka zębów.

Wszystkie spojrzenia skierowały się na mnie, a ja zawyłam i schowałam twarz w dłoniach. Czułam się upokorzona. Duże jedynki, które sprawiały, że wyglądałam jak królik, były teraz wielkości połowy mojej twarzy. Musiałam wyglądać jak bóbr. Cholerny Malfoy. Gdybym nie była wtedy w takim stanie, chętnie rzuciłabym na niego klątwę, po której nie mógłby się pozbierać przez najbliższe tygodnie.

Przyjście Snape'a wcale nie polepszyło sytuacji Gryfonów. Odjął nam pięćdziesiąt punktów, a Harry'emu i Ronowi dał szlaban. Kiedy rudzielec pokazał mu moje zęby, ze złośliwą miną odpowiedział, że nie zauważył żadnej różnicy. Poczułam się jeszcze gorzej niż wcześniej i uciekłam z płaczem, cały czas trzymając się za zęby. Wspinając się po schodach, które prowadziły do Wielkiej Sali, wpadłam na kogoś. Chciałam pobiec dalej, kiedy ten ktoś złapał mnie za ramię i odwrócił w swoją stronę.

— Czekaj! — usłyszałam głos Cedrika i spojrzałam na niego, dalej zakrywając zęby.

Czemu to musiał być akurat on i czemu musiał mnie widzieć w takim stanie?! Obróciłam się z zamiarem odejścia, ale nie pozwolił mi na to.

— Coś się stało? — zapytał, uważnie mi się przypatrując.

Merlinie, czy on musiał zawsze wszystko wiedzieć? Nie mógł choć raz odpuścić i pozwolić mi odejść?

— Rozcięłaś sobie wargę? Leci ci krew? — Zaprzeczyłam ruchem głowy. — Pokaż, to ci pomogę.

— Ymym. — Próbowałam oponować, ale złapał mnie za nadgarstki, starając się odsłonić mi twarz. Mój uścisk był mocny, ale ledwo dawałam radę go utrzymać.

— Przestań! — krzyknęłam, a on, wykorzystując okazję, zabrał moje ręce z twarzy i zobaczył te okropne, przerośnięte jedynki.

Ze zdziwienia otworzył szeroko usta, które utworzyły się w wielkie „o”. Usiadłam na jednym schodku, ponownie chowając twarz w dłoniach. Kątem oka zauważyłam, że usiadł obok mnie. Odwrócił się w moją stronę i szeroko uśmiechnął.

— Odwrócę to, tylko daj sobie pomóc — powiedział, a ja rozluźniłam się i położyłam ręce na kolanach.

Popatrzyłam na niego, a on parsknął śmiechem. Spojrzałam na niego z wyrzutem i odwróciłam w stronę ściany.

— Miałeś się nie śmiać — bąknęłam.

— Nie śmieję się z ciebie — oznajmił, dalej cicho chichocząc. — Po prostu wyglądasz uroczo.

Popatrzyłam na niego z rumieńcem na twarzy i sama się roześmiałam. Nie wiedziałam, jak zamierzał to naprawić, ale postanowiłam, że pozwolę sobie pomóc. W końcu nie chciałam pokazywać się w takim stanie nikomu.

— Kto ci to zrobił? — spytał, przyglądając się bliżej mojemu zgryzowi.

— Malfoy. Nie wiem, czy widziałeś już te idiotyczne odznaki, ale to przez nie wszystko się zaczęło — odpowiedziałam, po czym zobaczyłam w torbie Cedrika, który właśnie szukał swojej różdżki, neonowy napis. — Skąd to masz? — Spojrzałam na niego, niczego nie rozumiejąc.

— Ach, to? — zapytał, biorąc plakietkę do ręki. — Chett mi to wcisnął, miałem to wyrzucić, ale nie było kiedy — powiedział i dodał, kiedy zobaczył, że mnie nie przekonał: — Naprawdę, Hermiono. Wierzę, że Potter tego nie zrobił.

— To dobrze — podkreśliłam, a on ponownie wziął swoją różdżkę do ręki.

— Densminuo* — wypowiedział, a ja poczułam, jak moje zęby powoli się zmniejszają.

Dotknęłam swoich jedynek i ucieszyłam się, że znowu wyglądałam tak jak wcześniej.

— Dziękuję — rzekłam uradowana i, nie do końca rejestrując swoje czyny, rzuciłam mu się na szyję. W odpowiedzi również mnie przytulił.

— Nie ma za co — odpowiedział, kiedy usiadłam już z powrotem.

Nie zwróciłam nawet uwagi na to, że zachowałam się jak jedna z tych jego głupich fanek. Byłam szczęśliwa, że nie musiałam już się martwić wyglądem zębów.

— Rozmawiam z tobą pierwszy raz od jakichś dwóch tygodni — powiedziałam.

Nie miałam zamiaru robić mu wyrzutów, bo rozmawianie ze mną nie było jego obowiązkiem. Wiedziałam też, że miał swoje zajęcia.

— I to jeszcze w takich okolicznościach — dodał.

— Swoją drogą czemu nie jesteś na lekcjach? — zapytałam, kiedy uświadomiłam sobie, że uciekłam z eliksirów.

— Szedłem właśnie odnieść swoją torbę do dormitorium. Muszę być na jakimś sprawdzaniu różdżek i robieniu zdjęć do Proroka — powiedział, wywracając oczami.

— No tak, w końcu reprezentujesz Hogwart.

— Razem z Harrym — powiedział, a ja znowu poczułam falę gorąca, która zalewała mnie zawsze, gdy słyszałam, że mój najlepszy przyjaciel brał w tym udział.

— Dobra, Hermiono — odezwał się i od razu wstał ze swojego miejsca. — Ja się muszę zbierać, ale w ramach rekompensaty chciałbym cię zaprosić w sobotę do Hogsmeade.

— Jutro? Nikt nic o tym nie mówił — rzekłam zdziwiona.

— Bo tylko my idziemy. Mam na myśli mnie i grupkę przyjaciół — oznajmił i popatrzył na mnie pytającym wzrokiem. — To co? Piszesz się na to?

Chciałam iść, ale wyobraziłam sobie, jak jego kumple reagują na przyjaciółkę Harry'ego Pottera.

— Chętnie poznam twoich przyjaciół, ale nie teraz — zaczęłam. — Wiem, że ty nie masz nic do Harry'ego, ale nie mam pewności, jeśli chodzi o twoich znajomych.

— Jak wolisz — odpowiedział trochę przygaszony. — To… Do zobaczenia niedługo?

— Tak, do zobaczenia — powiedziałam, a on odszedł w stronę lochów.

_________________________

*Densminuo — zaklęcie wymyślone przeze mnie, Dens — zęby, minou — pomniejszać w łacinie. W oryginalnej wersji Malfoy rzucił Densaugeo, augeo — powiększać.

Chyba pierwszy raz dodaję nową notkę o normalnej porze… 

Swoją drogą byłoby mi miło, gdyby więcej osób zaczęło komentować, ale to tylko just saying.

PS Wiem, że dodaję wcześnie, bo minął niecały tydzień od dodania tamtego rozdziału, ale miałam ochotę coś napisać. Co tam, że powinnam się uczyć, bo przez kolejne 3 dni nie pomyślę o niczym innym niż szkoła.
Betowała Siobhan.