Prolog

W ciepłe, czerwcowe popołudnie na peronie 9 i ¾ słychać było krzyki i wrzaski dzieci uradowanych z powrotu do domu. Hermiona przyglądała się całemu zamieszaniu, czekając na rodziców. Weasleyowie zniknęli jako pierwsi, zaś Harry całkiem niedawno odjechał z Dursleyami, którzy, jak zawsze, pojawili się jako jedni z ostatnich. 

Spojrzała na ławkę obok. Siedział tam Cedrik Diggory. Wiedziała, kim jest, już od dawna zwracała na niego uwagę. Nie mogła pojąć, czemu akurat on musiał się jej podobać. Każda dziewczyna w Hogwarcie była zachwycona szukającym Hufflepuffu.

To tylko zauroczenie, myślała. Po prostu podobają się jej jego włosy, oczy, uśmiech, nic więcej. Jednak po jakimś czasie doszła do wniosku, że lubi w nim jego zamiłowanie do nauki, książek, sportu, przywiązanie do przyjaciół. Nie miał ich wielu, mimo że był lubiany, po prostu trzymał się z najbliższymi osobami, tak jak ona.

Czuł na sobie czyjś wzrok. Kątem oka zauważył, że to jakaś dziewczyna. Nie była to nowość. Przyzwyczaił się, że uczennice często na niego patrzyły, bardzo często. Tym razem postanowił sprawdzić, kim jest ta osoba, może akurat ją znał? Gdy odwrócił się w tamtą stronę, jej wzrok od razu powędrował w zupełnie innym kierunku, nic nowego. 

Miała kręcone włosy, pociągłą twarz oraz szczupłą sylwetkę. Nie była brzydka, ale nie była też ładna, była w porządku. Kojarzył ją z Hogwartu; wiedział tylko, że była Gryfonką i przyjaźniła się z Harrym i tym drugim, rudym. Jak on się nazywał? Roland? Nieważne, to był Weasley, brat Freda i George’a, sławnych w szkole bliźniaków, których znał bardzo dobrze.                                       

Wrócił do swojej książki i czekania na rodziców, a właściwie na mamę, bo jego ojciec pracował. Nie był na niego zły. Był świadomy tego, że Amos bardzo chciał zdobyć bilety na Mistrzostwa Świata w Quidditchu, które odbywały się w tym roku. 

Och, jaki wstyd. Miała świadomość tego, że Cedrik zauważył jej bezczelne gapienie. Nie liczyła na to, że ją kojarzył, a co dopiero znał, bo skąd? 

Nagle zapragnęła znaleźć się w swoim domu, bez towarzystwa, bez niego. Chciała być sama, aby pomyśleć i odpocząć. Jej prośba się spełniła, kiedy chwilę później zobaczyła rodziców. Wstała i wesoło im pomachała. Kiedy podeszli bliżej, przytuliła się do nich, wzięła kufer i ostatni raz spojrzała na Puchona.

Czy już wtedy wiedziała, że to zwykłe zauroczenie skończy się cierpieniem?                                                                  
Betowała Siobhan.